Όταν η αυτοδιοίκηση γίνεται αυτοκατάργηση

Δεν χωρά αμφιβολία, ότι ο Δήμος Σερβίων – Βελβεντού θα αποτελέσει case study στην περίπτωση μελλοντικών νομοθετικών παρεμβάσεων, σχετικών με το πλαίσιο της οικονομικής διοίκησης των Δήμων. Η περίπτωσή του ακραία, ίσως και μοναδική στην ελληνική επικράτεια, καταδεικνύει, ότι για την άσκηση της αυτοδιοικητικής λειτουργίας απαιτούνται πολύ περισσότερα από ένα δημοκρατικό θεσμικό πλαίσιο, το οποίο σχεδιασμένο για «αυτο»διοίκηση, βρίσκεται σε αδιέξοδο, όταν υπάρχει άρνηση ή αδυναμία για την άσκησή της. Ο συνδυασμός της ακραίας ανεπάρκειας της δημοτικής αρχής, με την εμπάθεια που γέννησε η ίδια, την μικρονοϊκή υπηρέτηση ποικίλλων σκοπών και «σκοπών» και τους εγωισμούς που στο μεταξύ γιγαντώνονται, αποδείχθηκε εξόχως παραλυτικός και οδήγησε στην αδυναμία ψήφισης προϋπολογισμού για το έτος 2017. Η κατάσταση επιδεινώνεται και δηλητηριάζεται ακόμη περισσότερο από τη σύνδεσή της με την ενδεχόμενη αναίρεση του Καλλικράτη, απ’ την οποία (ω του θαύματος!) θα προκύψουν δύο Δήμοι: ο ένας υπερχρεωμένος και ο άλλος, υγιής. Οι (αφελείς;) επενδύσεις στη διαίρεση καλά κρατούν, με κυβερνητικούς και αυτοδιοικητικούς να τις μπιζάρουν, αγνοώντας τις συνέπειες και καλλιεργώντας αυταπάτες.

Κάπου εδώ όμως, το πράγμα σοβαρεύει εξαιρετικά. Βρισκόμαστε ήδη στον Φεβρουάριο χωρίς προϋπολογισμό και η οικονομική αδυναμία του Δήμου άρχισε να γίνεται ορατή διά γυμνού οφθαλμού. Γρήγορα θα εξελιχθεί σε ασφυξία. Δαπάνες χωρίς προϋπολογισμό δεν νοούνται· ούτε έσοδα· ούτε προγραμματισμός· ούτε τεχνικό πρόγραμμα. Όταν ο Δήμος θα αδυνατεί να θερμάνει σχολεία και υπηρεσίες, θα είναι αργά. Ακόμη και αυτή η μισθοδοσία του προσωπικού του, αν και από κονδύλια της κεντρικής κυβέρνησης, περνάει απ’ τον δημοτικό προϋπολογισμό.

Ελαφρά τη διανοία, η λύση της επιτήρησης του Δήμου φτάνει να προβάλλεται ως και επιθυμητή από ορισμένους επενδυτές της κατάρρευσης. Εδώ όμως, το πράγμα αλλάζει τελείως. Ξεφεύγει από τη συνήθη ροή των πραγμάτων, άρα και από τη συνήθη αντιπαράθεση. Οφείλουμε να είμαστε σαφείς και ειλικρινείς και, πριν απ’ όλους, το Δημοτικό Συμβούλιο: Με επιτήρηση, οι δαπάνες του Δήμου θα είναι οι ελάχιστες δυνατές. Ύδρευση, αποχέτευση και καθαριότητα με το ζόρι. Η ικανότητά του να εισπράττει (μη προϋπολογισθέντα έσοδα) θα βρίσκεται συνεχώς υπό αίρεση· για την ακρίβεια θα είναι μηδενική. Παιδεία, πολιτισμός, αθλητισμός και κοινωνικές δραστηριότητες προϋποθέτουν προϋπολογισθείσες δαπάνες και βουλευόμενα και εκτελεστικά όργανα σε λειτουργία. Οι συνήθεις, δεδομένες δραστηριότητές του απλώς δεν θα μπορούν να υλοποιηθούν. Τέλος, ένα οριστικό τέλος θα μπει σε όλα τα αναμενόμενα από το ΕΣΠΑ έργα. Ο Δήμος θα μπει στην κατάψυξη με ημερομηνία 31.12.16 για άγνωστο χρονικό διάστημα, κλείνοντας σ’ αυτήν όλη του την επικράτεια ανεξαιρέτως. Όσοι το θεωρούν λίγο, ας το πουν.

Εν κατακλείδι, η ευθύνη του Δημοτικού Συμβουλίου στο σύνολό του είναι τεράστια. Συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης. Το Δημοτικό Συμβούλιο οφείλει, έστω και τώρα, να υπερβεί τις αντιθέσεις του, (τις οποίες σε περίπτωση κατάρρευσης δεν θα θυμάται κανείς) να υπερβεί ακόμη και τον ίδιο τον Δήμαρχο, για να εξασφαλίσει τη συνέχεια του Δήμου. Διαφορετικά, τον οδηγεί σε κατάρρευση, με μοιραίες συνέπειες. Συνέπειες, που επισύρουν πολύ βαριάς μορφής μομφή, η οποία και θα αποδοθεί.

 

Εν αρχή η πολιτική και άνευ αυτής, ουδέν

Με διαρκώς μειούμενο ενδιαφέρον παρακολουθώ τις εξελίξεις για τη συγκρότηση της κεντροαριστεράς. Η φάση θυμίζει βελόνα κολλημένη σε πολυκαιρισμένο δίσκο, ενώ στα διπλανά decks ανεβαίνει η ένταση συνεχώς. Μονολεκτικό ανέκδοτο.

Το αίτημα που προτάσσεται είναι κατ’ αρχήν αναντίρρητο, αφού αφορά την αναγκαιότητα ύπαρξης ενός μεσαίου – μεταρρυθμιστικού χώρου, δεδομένης της καταστροφικής διακυβέρνησης Τσίπρα. Για να είναι και εν τέλει αναντίρρητο όμως, πρέπει να αποκτήσει και μορφή, συγκεκριμενοποιώντας αιτήματα και σχέδιο. Πράγμα που απέχει πολύ από το να είναι ορατό σε όλες τις υπαρκτές προσπάθειες.

Σε Σαχάρειες συνθήκες λοιπόν, οι προσπάθειες συνεχίζονται άοκνα από έναν όλο και στενότερο κύκλο ενδιαφερομένων, αφού κόμματα και συντεταγμένοι χώροι με νομιμοποιημένες διαδικασίες έχουν εξαφανιστεί, με εξαίρεση το ΠΑΣΟΚ και την εναπομείνασα ΔΗΜΑΡ, άνθρωποι έχουν παραιτηθεί. Αν και η γνώση και επίγνωση των πολιτικών και οικονομικών δεδομένων πρέπει να θεωρείται δεδομένη, αιτήματα και στόχοι μοιάζουν να στρέφονται προς τα πίσω αντί προς τα εμπρός, με αίτημα και ατζέντα ταυτόχρονα την ενότητα και μόνον αυτήν.  Ο αγώνας για πολιτική επιβίωση υπονομεύει την πολιτική ουσία, ενώ η εικόνα των χθεσινών πολέμιων – σημερινών υπερθεματιστών της ενότητας, την αξιοπιστία του εγχειρήματος.

Η άγνοια δεν συγχωρείται όμως πλέον. Ούτε η ολιγωρία. Η «σκληρή» διαπραγμάτευση με την τρόικα δοκιμάστηκε ξανά και ξανά, αφήνοντας βαριά τραύματα στο κοινωνικό σώμα και αποδεικνύοντας, ότι από μόνη της δεν μπορεί να εξασφαλίσει βιώσιμο μοντέλο οικονομίας. Η κυβέρνηση Τσίπρα συμπεριφέρεται ως ιδρύουσα καθεστώς∙ εγχείρημα το οποίο δεν μπορεί να στεφθεί από επιτυχία, καταστροφή όμως καταφέρνει. Η μεσαία τάξη μπήκε στο σφαγείο∙ ο περιποιημένος μέσος όρος που στήριζε τις κυβερνήσεις μέχρι πρότινος είναι παρελθόν. Εν τω μεταξύ, η κυβέρνηση των επιτυχημένων της ζωής και των επιχειρήσεων σχηματίστηκε στις ΗΠΑ.

Οι επιχειρούντες τη συγκρότηση της κεντροαριστεράς είναι έμπειροι πολιτικοί. Ως έμπειροι, δεν είναι αναμάρτητοι. Επίσης, πολλοί είναι και πετυχημένοι. Ως αμαρτωλοί όμως, έχουν οφειλές με το παρελθόν και το μέλλον σε εκκρεμότητα. Είναι προφανές, ότι οι παρθενογενέσεις φέρνουν τερατογενέσεις. Το ίδιο όμως και η εμμονική καθήλωση σε γκρεμισμένα μετερίζια, όπως και η σιωπηρή εγκατάλειψη παλαιών για το στήσιμο νέων, ήδη στα μετόπισθεν, εκτός τόπου και χρόνου. Θέλω να πω, πως ο πολιτικός μετασχηματισμός, εάν και, εφ’ όσον γίνει ποτέ, για να είναι δημιουργικός, σαφώς πρέπει να ενσωματώνει και έναν βαθμό παραγραφής ευθυνών. Έναν βαθμό όμως. Κυρίως όμως, παραγραφής, ως αποτέλεσμα αναστοχασμού της προηγούμενης πορείας, κριτικής και αυτοκριτικής, απόδοσης ευθυνών, αξιολόγησης και υπέρβασής τους· όχι κουκουλώματος κάτω από το χαλί. Ισχυρίζομαι λοιπόν, ότι ο αναστοχασμός αυτός δεν υπήρξε σε καμμία πλευρά του πολιτικού στερεώματος της χώρας, ούτε των εταίρων της κεντροαριστεράς, ούτε εκφράστηκε με κάποιου είδους πανηγυρικότητα, η οποία στην πολιτική είναι αναγκαία. Ούτε καν ο στοχασμός, αλλά αυτή είναι μια άλλη συζήτηση. Για την επίδοξη κεντροαριστερά όμως, το έλλειμμα αποκτά διαστάσεις υπαρξιακές. Η περίπτωση της ΔΗΜΑΡ και η εμπειρία που αποκομίσαμε απ’ αυτήν είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα: Το απόσταγμα των διασπάσεων της πάλαι ποτέ ανανεωτικής αριστεράς στάθηκε αδύνατον να συνεννοηθεί με τον εαυτό του. Και εντός αυτής, ακόμη και η πρώην ομάδα Παπαγιαννάκη απέδειξε, ότι ουδέν διέθετε κοινά συμφωνημένο· ούτε καν επί της αρχής. Το φάντασμα του κομμουνισμού εμφανίζεται εξαιρετικά ανθεκτικό στην αριστερά. Χρειάστηκε η διάλυση του κόμματος, για να αρχίσει αυτό με τη σημερινή του μορφή να ομιλεί περί σοσιαλδημοκρατίας, ακριβώς τη στιγμή, που αυτή δεν έχει να πει το παραμικρό στην Ευρώπη. Χρονικό ανεπάρκειας και καταστροφής.

Το πρόβλημα λοιπόν είναι, ότι εν τω μεταξύ –χωρίς να αλλάζουμε εμείς- ο πλανήτης άλλαξε και σελίδα και κεφάλαιο. Ο αναστοχασμός που θα αποτελούσε την αναγκαία πρώτη ύλη για την επόμενη μέρα δεν υπήρξε, με προφανείς συνέπειες. Στην κοινωνία συντελούνται τεκτονικές αλλαγές, ερήμην της επίδοξης κεντροαριστεράς. Αυτή με τη σειρά της, ερήμην της κοινωνίας και σε απόσταση απ’ αυτήν διαμορφώνει τα πολιτικά της επίδικα· προφανώς και δεν αφορούν κανέναν. Ερήμην της επίδοξης κεντροαριστεράς όμως, διαμορφώνονται και τα κοινωνικά επίδικα. Τα οποία, δείχνει να μην τα παίρνει καν χαμπάρι. Το διεθνές περιβάλλον σκοτεινιάζει επικίνδυνα και οι διεθνείς και περιφερειακές ισορροπίες μπαίνουν σε φάση επαναπροσδιορισμού. Η επίμαχη συζήτηση δεν αφορά πια τα περσινά, ούτε τα προπέρσινα ξινά σταφύλια, αλλά του περασμένου αιώνα. Εν ολίγοις, η αντιστοίχιση της επίδοξης κεντροαριστεράς με την κοινωνία είναι η μόνη που μπορεί να της δώσει υπόσταση, να δικαιώσει την ύπαρξή της. Και η αντιστοίχιση αυτή σε πολιτικό επίπεδο σημαίνει τουλάχιστον και υπερεπειγόντως: ι) σχέδιο (σχέδιο όμως· συγκεκριμένο, κυβερνητικό) για την βραχυπρόθεσμη και μακροπρόθεσμη διαχείριση της ελληνικής κρίσης, χωρίς ψεύδη και ψευδαισθήσεις, ιι) συμμαχίες, για την ανάδειξη του συγκεκριμένου μπλοκ εξουσίας, που θα πάρει στα χέρια του την τύχη της χώρας μετά από ενδεχόμενες εκλογές, οποτεδήποτε και αν γίνουν αυτές και, ιιι) επίσης συμμαχίες εντός της Ε.Ε., με στόχο και αίτημα την περαιτέρω ενίσχυσή της.

Είναι αναμφισβήτητο, ότι τα παραπάνω δεν είναι αρκετά. Είναι τα ελάχιστα αναγκαία, όμως. Διά της πολιτικής οικοδομούνται οι λύσεις, αλλάζουν οι απόψεις για να αλλάξουν οι συσχετισμοί και οι γενιές, διαμορφώνονται οι νέες ηγεσίες. Διαφορετικά και, όπως πάντα στις περιπτώσεις αυτές, οι λύσεις δίνονται ερήμην των πολιτικών υποκειμένων, υπό το βάρος εξελίξεων επειγουσών και εξαναγκασμένων. Είναι προφανές, πως δεν θα είναι οι καλύτερες δυνατές.

Δημοσιεύτηκε στη Μεταρρύθμιση

Τάνγκο

dimart

Αυτό δεν είναι τραγούδι # 744
Dj της ημέρας, η Ντόρα Τσικαρδάνη

Το γνώρισα πολύ μικρή, κάπου στη δεκαετία του 70. Εγώ πρέπει να ήμουνα στις τελευταίες τάξεις του Δημοτικού κι αυτό τονιζότανε ακόμη στη λήγουσα: ταγκό. Μου το σύστησε (ποιος άλλος;) ο θείος μου, ο Νίκος. Έβαλε να ακούσουμε την Comparsita από ένα σαρανταπενταράκι. Εντυπωσιάστηκα με την πρώτη. Μου έδειξε την στάση των σωμάτων, την πρέπουσα απόσταση μεταξύ τους και την ανεκτή από δεσποινίδες θέση των χεριών∙ τον ρυθμό και τα βήματα.

– Εεεπ, δεν θα πας όπου θέλεις, ο καβαλιέρος οδηγεί.

– Πως γίνεται αυτό;

(Μυστήριο) Τέλος πάντων…

Δεν ξαναεπιχείρησα να το χορέψω, παρά τη διεγερτική του επίδραση.

Το ξαναβρήκα αργότερα, στη δεκαετία του 80. Τάνγκο πλέον αυτό και εγώ σε φάση εντατικής εξερεύνησης μουσικών και κειμένων (είναι η αυγή του ethnic, εξάλλου), όπου gauchos, pampas, mar dulce, bandoneon, Carlos Gardel, αλλά και Astor Piazzolla, με τους ήχους…

Δείτε την αρχική δημοσίευση 148 επιπλέον λέξεις

Ενοχλητικός εν ζωή, χρήσιμος νεκρός…

Δεν είναι εύκολο να γράψει κανείς για τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη, χωρίς να αδικήσει το μέγεθος του ανθρώπου. Ακόμα δυσκολότερο όταν, χάριν μνημοσύνου, γράφονται πολλά από πολλούς, υπακούοντας στη σύμβαση που θέλει τους νεκρούς δικαιωμένους και τους ζώντες τεθλιμμένους. Η άλλη επιλογή όμως, είναι η σιωπή. Και αυτή είναι μάλλον ανάρμοστη.

Είχα την τύχη και την ευτυχία λοιπόν στη ζωή μου, να βρεθώ με τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη και να συνυπάρξω μαζί του στην ξέφρενη πορεία της δικής μας αριστεράς. Τον πρωτογνώρισα στην ΕΑΡ, όπου τον θυμάμαι, να δηλώνει σοσιαλδημοκράτης, προκαλώντας ρίγη ιερής αγανάκτησης σε ουκ ολίγους. Τον θυμάμαι, να επαναλαμβάνει τη δήλωση αυτή στο παλλόμενο κοινό του πρώιμου ΣΥΝ, ανταποκρινόμενος σε κείνες τις συνομιλίες με τους διαφωνούντες μαζί του, που μόνον εκείνος ήξερε να διεξέρχεται κερδισμένος. Τον θυμάμαι, να εισηγείται το «όχι» στην εκτροπή του Αχελώου, απόφαση σταθμό του ΣΥΝ, που του στοίχισε σε μεγάλο βαθμό τη στήριξή του στη Θεσσαλία. Αργότερα, να επιχειρηματολογεί για το «όχι» στους Ολυμπιακούς αγώνες. Τον θυμάμαι στα έδρανα του Στρασβούργου, αλλά και στα διαλείμματα των συνεδριάσεων, αεικίνητο και δημιουργικό, να διαβουλεύεται με τους συναδέλφους του. Να πιάνει στον ευρωπαϊκό αέρα ό,τι νεώτερο· ό,τι προωθητικότερο. Αργότερα, στο Πόρτο Αλέγκρε, με την υψηλού επιπέδου ικανότητα ανάλυσης που τον διέκρινε, να επιχειρηματολογεί για την αναγκαιότητα της πολιτικής διεύθυνσης της παγκοσμιοποίησης, την ώρα που γύρω μας ανθούσαν «κινηματικές» λογικές εναντίον της, άνετα συνοδοιπορώντας με τους πιστούς καθολικούς και το Black Block. Να επιχειρηματολογεί για την αναγκαιότητα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, της σύγκλισης των κοινωνιών και των οικονομιών, όπως και των δικαιωμάτων. «Η οικονομία είναι απούσα από το κείμενο των θέσεων» έλεγε στον Αλέκο Αλαβάνο λίγα χρόνια πριν η κρίση ξεσπάσει, προσδιορίζοντας επακριβώς το πρόβλημα της πολιτικής ανάλυσης της αριστεράς.

Βαθιά δημοκράτης, αυθεντικά ευγενής, ριζοσπαστικά μεταρρυθμιστής, ολοκληρωμένος διαφωτιστής και, ναι∙ αριστερός, χωρίς αριστερά ή σοσιαλδημοκρατία που να του αναλογεί.

Παραμονές δημοτικών εκλογών του 2006, υπό τον φόβο της διευρυμένης στήριξής του και του ενδεχομένου ακόμη και της εκλογής του, η πλειοψηφία του κόμματός του του γύρισε την πλάτη, επιλέγοντας για υποψήφιο Δήμαρχο Αθηναίων τον Αλέξη Τσίπρα. Τεράστια απρέπεια αφ’ ενός, στυγνή πολιτική επιλογή στροφής στον κομμουνιστικό αριστερισμό από την άλλη. Με το φρέσκο πρόσωπο του Τσίπρα επέστρεφαν παίρνοντας την εκδίκησή τους, όσοι και όσα είχαν ηττηθεί το 1989. Η επιλογή αυτή συγκέντρωσε ένα 10,51% του αθηναϊκού λαού (11,2 η Δαμανάκη το 1994), το οποίο ευσχήμως παρουσιάστηκε ως εξαιρετικό. Ουδέποτε αντιλήφθηκα το ποσοστό αυτό, ως νίκη. Το αντίθετο. Σηματοδότησε την επιλογή της σέχτας έναντι της κοινωνίας· του κλειστού έναντι του ανοιχτού. Ήταν η αρχή της μεγάλης και τελειωτικής στροφής του ΣΥΝ, που ολοκληρώθηκε αργότερα με την συνάντηση με τον λαϊκισμό. Εκείνης, που με περίσσευμα πικρίας τον έκανε να δηλώσει «εμένα το κόμμα μου μετά από μία μεγάλη συζήτηση, μου έδωσε την εντολή να μην ασχοληθώ καθόλου με τις αυτοδιοικητικές εκλογές. Σκοπεύω να συμμορφωθώ πλήρως με αυτή την απόφαση». Η συμμόρφωση δυστυχώς υπερέβη τη στιγμή, υπερέβη και τις αυτοδιοικητικές εκλογές. Συνέβη πολύ σύντομα, πολύ βίαια, παρά την εκλογή του στο εθνικό κοινοβούλιο, με τη βοήθεια της αρρώστιας του. Πέθανε, τη στιγμή που οι ιδέες του ετίθεντο υπό διωγμόν, σηματοδοτώντας την ήττα της αριστεράς που ονειρεύτηκε· την ήττα όλων μας.

Η ιστορία δεν γράφεται με «αν» -είναι αλήθεια. Ωστόσο, το ανθρώπινο μυαλό με «αν» κινείται ή ακινητοποιείται. Και, όταν πρόκειται για ανθρώπους σημαδιακούς για όσους τους έζησαν και τους αγάπησαν, αυτό το «αν» είναι αναπόφευκτο. Αν ζούσε ο Μιχάλης λοιπόν, στο δίλημμα «ευρώ ή δραχμή» είναι απολύτως βέβαιο, τι θα απαντούσε. Όπως απολύτως βέβαιο είναι τι θα απαντούσε και στο δίλημμα «μεταρρυθμίσεις ή όχι». Επίσης, αν ζούσε ο Μιχάλης, είναι απολύτως βέβαιο, ότι στα σημερινά σχήματα δεν θα χωρούσε· ορισμένα θα τον είχαν συμπεριλάβει σε καταλόγους προγραφών, μάλιστα…

Ενοχλητικός εν ζωή, χρήσιμος νεκρός. Γι’ αυτό, κάποιοι από μας, θρηνούμε τον Μιχάλη κάθε μέρα…

• Δημοσιεύτηκε στις 26.05.15 στην Μεταρρύθμιση

Στο περιγιάλι το κρυφό και λατρεμένο

dimart

Αυτό δεν είναι τραγούδι #724
Dj της ημέρας, η Ντόρα Τσικαρδάνη

«Αυτός ο δίσκος είναι κομμουνιστικός», μου είπε ψιθυριστά μια μέρα ο αδελφός μου, δείχνοντάς μου το γνωστό 45ράκι με τον τίτλο «Επιφάνια». «Μην τον ακούς, γιατί θα βάλουν φυλακή τον μπαμπά και τη μαμά…»

Αυτά πρέπει να γίνονται κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 70 στα Σέρβια. Πίσω από το σπίτι μας τα ΤΕΑ. Ο πατέρας μας κεντρώος, χαρακτηρισμένος συνοδοιπόρος, καθαιρεθείς Δήμαρχος από τη χούντα.

Για μας, τα παιδιά της χούντας, χωρίς εξόριστους στην οικογένεια, η χούντα ήταν αυτό: Η εικόνα των τανκς στο Γουδή από το μπαλκόνι της γιαγιάς· οι εικόνες της εξέγερσης του Πολυτεχνείου στην τηλεόραση· ήταν η κουβέντα του πατέρα μου, «πόσο ξύλο έχουνε φάει αυτά τα παιδιά», παρακολουθώντας τη γνωστή εκπομπή του Μαστοράκη — του ξέφυγε και το μετάνιωσε αμέσως· ήταν το κατσάδιασμα που έφαγα, όταν με άκουσαν να τραγουδάω το «αστράφτει ο Όλυμπος» και…

Δείτε την αρχική δημοσίευση 112 επιπλέον λέξεις

Ξανθός Απρίλης

Αυτό δεν είναι τραγούδι #722 Dj της ημέρας, η Ντόρα Τσικαρδάνη Οι πιο όμορφες και εμβληματικές ίσως περιγραφές της ελληνικής γραμματείας για τον Απρίλη ανήκουν στον Διονύσιο Σολωμό. Η ίδια η Άνοιξη -νομίζω- του ανήκει. Τη λατρεύει και την υμνεί με αφοσίωση σχεδόν παγανιστική. Είναι η μόνη που της ταιριάζει εξάλλου. Το ενδιαφέρον είναι ότι […]

http://dimartblog.com/2016/04/19/april/

Το μέλλον ή το σχεδιάζεις ή το υφίστασαι, ως αδυσώπητο παρόν

Νέα Δικηγορία, Τώρα !

Αγγίζει τον μήνα πλέον η αποχή των δικηγόρων, με προοπτική την αόριστη συνέχισή της και με τις αγωνιστικές σημαίες αναπεπταμένες ενάντια σε ανύπαρκτη πλέον κυβερνητική πρόταση. Με τον κλάδο να πλήττεται σκληρά από την οικονομική κρίση, η ηγεσία του πλειοδοτεί σε αγωνιστικό φρόνημα και παρατείνει τις κινητοποιήσεις για το ασφαλιστικό, όπως έκανε από την αρχή της κρίσης με διάφορα άλλα αιτήματα, ανάλογα με την εκάστοτε ηγεσία. Έτσι, επί προεδρίας Αδαμόπουλου, με θεωρητικό οπλοστάσιο αντλούμενο από τα περί «παρασυντάγματος» απεργήσαμε κατά του μνημονίου, της τρόικας, υπέρ των πολιτών κ.ά. Πρωτοστάτησαν οι «γενναίοι» επαρχιακοί σύλλογοι· τυχαίο; – Καθόλου.

Με την σημερινή μας ηγεσία, απείχαμε πριν τα Χριστούγεννα για τον Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας (ήδη ψηφισμένο από τον Ιούλιο του 15…)  και μετά τα Χριστούγεννα για το ασφαλιστικό. Η αποχή (απεργία) φαίνεται να είναι το μόνο μέσο πίεσης που διαθέτει το δικηγορικό σώμα και με αυτό απαντά σε κάθε πρόκληση, είτε αυτή αφορά νομοθετικές…

Δείτε την αρχική δημοσίευση 736 επιπλέον λέξεις

Περί καινών, κενών και εν γένει δαιμονίων της δικαιοσύνης

Νέα Δικηγορία, Τώρα !

Είναι κοινός τόπος ότι η κατάσταση δεν πάει άλλο έτσι, αλλά και κάθε φορά που επιχειρείται οποιαδήποτε αλλαγή της, βρισκόμαστε να υπερασπιζόμαστε αυτό που δεν πάει άλλο. Στην περίπτωση των Δικηγορικών Συλλόγων αυτό βρίσκει την απόλυτη δικαίωσή του, αντανακλώντας το στη συνέχεια και στον ευρύτερο χώρο της δικαιοσύνης και της οικονομίας. Ο χώρος των δικηγόρων εδώ και καιρό ασφυκτιά εντός των μορφών και δομών διάρθρωσης της δικαιοσύνης και του επαγγέλματος. Μορφών, που αντιστοιχούν στα δεδομένα των αρχών του προηγούμενου αιώνα. Ασφυκτιά επίσης από την έλλειψη εθνικής διάρθρωσής του, τη στιγμή που η δικηγορία τοις πράγμασι ασκείται σε εθνικό επίπεδο. Θεσμικές και υποκειμενικές αδυναμίες έχουν φέρει την κατάσταση σε επικίνδυνο σημείο πια, με ανομολόγητο επίδικο τη μορφή του επαγγέλματος στη μεταμνημονιακή εποχή.

Όπως γίνεται αντιληπτό, αναφέρομαι στην επιλογή του δημοψηφίσματος που διεξάγεται πανελλαδικά επί διήμερον, με βασικό του ερώτημα το «ναι» ή το «όχι» στην τροποποίηση του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας και…

Δείτε την αρχική δημοσίευση 351 επιπλέον λέξεις

Συζητώντας για την κεντροαριστερά σε συνθήκες μετάβασης

Το αίτημα για τη συγκρότηση κεντροαριστερής παράταξης είναι πια αρκετά παλιό. Αρκετά παλιό και πολύ βεβαρυμένο. Ακόμη και ο όρος «κεντροαριστερά», παρόλο που παρέμεινε στο επίπεδο του φαντασιακού, χωρίς ποτέ να συνδεθεί με την ύπαρξη και λειτουργία συγκεκριμένου πολιτικού φορέα, προκαλεί συνειρμούς και αντανακλαστικά, ανάλογα με την εποχή εκφοράς του και τις πολιτικές αναφορές του δέκτη. Οι προσπάθειες δε να οριστεί με περιφράσεις του τύπου «ο χώρος ανάμεσα στη Ν.Δ. και τον ΣΥΡΙΖΑ», δεν καταφέρνουν τίποτε άλλο, από το να καταδεικνύουν την αδυναμία επαρκών αυτοπροσδιορισμών, ενώ η πρόταξη του επιθέτου «δημοκρατικός, ή» παραπέμπει σε παρελθούσες αντιθέσεις αμφίβολης χρησιμότητας, τη στιγμή, που η Χ.Α. απειλεί να καταλάβει την τρίτη θέση στον κοινοβουλευτικό χάρτη της χώρας. Η κεντροαριστερά –όπως και τόσα άλλα πράγματα στη χώρα μας-  παρέμεινε «αίτημα», εξαγγελία ή ευχή, χωρίς ποτέ να υπάρξει ένας πραγματικός διάλογος μεταξύ των υπαρχουσών στον χώρο δυνάμεων, μία αναμέτρηση με την πραγματικότητα όλων των αντικειμενικών και υποκειμενικών προβλημάτων, που πρέπει αυτή να απαντήσει. Το σύνηθες σχήμα ήταν η μία πλευρά να καλεί και η άλλη να απορρίπτει. Αρχή και τέλος διαλόγου.

Η περίοδος της κρίσης έδωσε στο αίτημα ένα επιπλέον περιεχόμενο, σε σχέση με το παρελθόν: αυτό της προώθησης των αναγκαίων (και περισσότερων από τις αναγκαίες, λέω εγώ) μεταρρυθμίσεων, που θα απεμπλέξουν τη χώρα από τους μηχανισμούς παραγωγής κρίσεων. Και το αίτημα αυτό όμως, δεν μπορεί παρά να συνδέεται με την παρούσα κυβερνητική πολιτική και την αξιολόγησή της. Και τα μαντάτα από κει δεν είναι καθόλου καλά.

Η περίοδος της κρίσης όμως, δεν έκανε μόνον αυτό. Κατέστρεψε τα μέχρι προ τινος πολιτικά υποκείμενα του χώρου (μεγάλα και μικρά), επιτείνοντας και μετασχηματίζοντας τον πάντα παρόντα στην πολιτική ιστορία της χώρας κατακερματισμό. Έτσι, η πραγματικότητα σήμερα είναι απείρως συνθετότερη, όχι μόνον από εκείνη προ κρίσεως, αλλά ακόμη και από την περυσινή. Η συγκυρία της διατύπωσης της πρόσκλησης των 58 μοιάζει εξαιρετικά μακρινή και οι αποδέκτες της πρόσκλησης εκείνης σήμερα είναι άλλοι και αλλιώτικοι, ακόμη και σε σχέση με τον εαυτό τους. Σεληνιακό τοπίο ο χώρος της κεντροαριστεράς, μαστίζεται από τις ευθύνες του για την κρίση, την έλλειψη αξιοπιστίας και πολιτικών υποκειμένων, ικανών για αυθεντικές πολιτικές πρωτοβουλίες. Η εγκατάλειψη των ιδρυτικών της αρχών από την ΔΗΜΑΡ και η πρόσδεσή της στο άρμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι απολύτως χαρακτηριστική της συγκυρίας. Η ίδρυση του «ΠΟΤΑΜΙΟΥ» και η καταγραφή του στις ευρωεκλογές, είναι ένα ακόμη νέο στοιχείο της συγκυρίας αυτής.

Συζητώντας για την κεντροαριστερά λοιπόν σε συνθήκες μετάβασης, πρέπει να έχουμε συνεχώς κατά νου, ότι πολύ εύκολα και πολύ γρήγορα μπορεί να βρεθούμε απολύτως ξεπερασμένοι από τα πράγματα. Όχι προς το καλύτερο κατ’ ανάγκην. Πρέπει να έχουμε κατά νου, ότι η παρέμβασή μας οφείλει να στοχεύει στο μέλλον και μόνον να πατά στο παρελθόν. Να πατά όμως.

Στο ερώτημα λοιπόν, εάν θεωρούμε τη συγκρότηση της παράταξης αυτής αναγκαία, απαντούμε σαφώς θετικά. Αρκεί όμως η θετική μας προαίρεση, για την απάντηση όλων των ανοιχτών ζητημάτων γύρω από την κεντροαριστερά; Νομίζω, ότι η απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα, είναι σαφώς όχι.

Επιβάλλονται προγραμματικοί αυτοπροσδιορισμοί, αυτοκριτική, αναστοχασμός, συμφωνίες, δηλαδή διαφωνίες, που θα οδηγήσουν σε υποχωρήσεις, συνθέσεις κλπ, σε ένα νέο χώρο συνάντησης.

Σε έναν νέο χώρο συνάντησης, όπου θα μπορέσει να προκληθεί ανασύνθεση. Ανασύνθεση, με όρους πολιτικούς και όχι άλλους, εκτός πολιτικής. Και το σημειώνουμε αυτό, γιατί οι αμιγώς πολιτικοί όροι, επί ειλικρινά συμφωνημένων στόχων και μέσων, είναι αυτοί και μόνον αυτοί, που μπορούν να εξασφαλίσουν τους απαραίτητους αποκλεισμούς και, κυρίως,  αυτοαποκλεισμούς. Οι οποίοι πρέπει να υπάρξουν.

Άρα, η συζήτησή μας οφείλει να είναι ειλικρινής, αυτοκριτική απ’ όλες τις πλευρές και, κυρίως, να συμπεριλάβει στην ατζέντα της ακριβώς τα σημεία των αποκλίσεων, ώστε να μπορέσουν να προκύψουν –αν μπορέσουν- οι συγκλίσεις. Κορυφαία θέματα αυτής της ατζέντας, θεωρώ πως είναι:

• Η στρατηγική συμφωνία για την πορεία της χώρας εντός της ΕΕ. Κορυφαίο, αλλά μάλλον και το πιο εύκολο να συμφωνηθεί.
• Συνολική αποτίμηση των ευθυνών του χώρου για την κρίση. Γιατί υπάρχουν στον χώρο ευθύνες για την κρίση. Κυβερνητικές και αντιπολιτευτικές.
• Κυβερνητική πολιτική. Δυστυχώς, η σημερινή κυβερνητική πολιτική έχει εγκαταλείψει όλα, όσα θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν, έστω και την ανοχή της και, βέβαια,
• Ηγεσία. Είναι προφανές, ότι η ηγεσία καταδεικνύει, συμπυκνώνει και εγγυάται τα συμφωνηθέντα.
• Τέλος, σε απόλυτη σχέση με όλα τα παραπάνω, η συνεύρεση αυτή, οφείλει να απαντά στο παρόν και επιτακτικό αίτημα της κοινωνίας, για αυθεντική ανανέωση και αξιοπιστία. Άνευ αυτών, όλα τα παραπάνω, καθίστανται κενά περιεχομένου.

Αγαπητές φίλες και φίλοι, η κρίση προχωρώντας μεταλλάσσεται και μαζί της κι εμείς. Πρόκειται για ένα πολύ σκληρό σχολείο. Σχολείο, που δίδαξε κι εμάς κακοποιώντας μας. Και, πρέπει να παραδεχτώ, ότι μας άλλαξε κιόλας, μαζί με όλα τα άλλα στη χώρα. Ουσιαστικά, η πορεία μας από την απόσχισή μας από τον ΣΥΝ, τη δημιουργία της ΔΗΜΑΡ και την αποχώρησή μας απ’ αυτήν, σηματοδοτεί την βασανιστική αναμέτρησή μας με την κρίση και τους εαυτούς μας. Σε συνθήκες κατακερματισμού και απαξίας του ευρύτερου χώρου, με την απόλυτη συνείδηση της αναγκαιότητάς του, προσπαθούμε να αναπτύξουμε κοινό βηματισμό με ανθρώπους άλλους, με άλλες καταγωγές, με άλλες αναφορές.

Στη διαδικασία αυτή, αρκετοί από εσάς εδώ, επιλέγουν την συστράτευσή τους με την «Δημοκρατική Παράταξη».

Εμείς, οι ΜΕΤΑρρυθμιστές, στη διαδικασία αυτή, φιλοδοξούμε να είμαστε, όχι οι κάτοχοι και φορείς απολυτοτήτων, αλλά οι συμμέτοχοι  στη δημιουργία του νέου χώρου, οι επισπεύδοντες και επισπεύδουσες τον μετασχηματισμό της χώρας, οι εγγυητές και εγγυήτριες της ανάδειξης νέων ανθρώπων στην πολιτική πραγματικότητα, με όλα, όσα σημαίνει η ανάδειξη αυτή.

Με όλα τα φορτία που μας αναλογούν, δεν διεκδικούμε την επιβολή, αλλά την έκφρασή μας.

* Το κείμενο αυτό αποτελεί παρέμβασή μου εκ μέρους των ΜΕΤΑρρυθμιστών στην εκδήλωση με θέμα «Οι προοπτικές της Κεντροαριστεράς και της Δημοκρατικής Προοδευτικής Παράταξης», που διοργάνωσε στην Θεσσαλονίκη η «Επιτροπή Πρωτοβουλίας Θεσσαλονίκης για την Ενότητα της Κεντροαριστεράς» και πραγματοποιήθηκε στις 09.11.14.

alea jacta est

Δεν είναι ούτε εύκολο, ούτε όμορφο, να αποχωρείς από το κόμμα που συνίδρυσες με τους ανθρώπους της ζωής σου, έχοντας αφήσει πριν άλλους ανθρώπους  της ίδιας ζωής, ενώ κάποιοι άλλοι σε έχουν αφήσει στο παρελθόν.  Πολύ περισσότερο, όταν κυριολεκτικά απεχθάνεσαι την κουλτούρα της καθαρότητας και των διασπάσεων· την κληρονομιά του λενινισμού· όταν το κόμμα που συνίδρυσες, ιδρύθηκε ακριβώς για να ξεπεραστούν αυτά και άλλα χαρακτηριστικά του χώρου και να απαντηθούν τα αιτήματα της κρίσης. Η επιτομή των αντιφάσεων.

Από την άλλη, η εμμονή στην κομματική νομιμότητα και η ανάδειξή της σε αυταξία, όταν χάνεται η κοινωνική χρησιμότητα του κόμματος, καταντάει κοινή εμμονή. Και οι εμμονές είναι επιβλαβείς.

Είναι καιρός τώρα, που η ΔΗΜΑΡ περιδινίζεται και φυγοκεντρίζεται από αντιφατικές πολιτικές επιλογές, ακυρώνοντας την πολιτική της παρουσία. Πεπεισμένη για τη χρησιμότητα της «ιδανικής» ΔΗΜΑΡ, αυτής των ιδρυτικών της διακηρύξεων, προσπάθησα μαζί με τους συντρόφους μου να αποτρέψω την πορεία αυτή. Δεν έγινε δυνατόν. Η ΔΗΜΑΡ των μεγάλων πρωτοβουλιών συρρικνώθηκε σε αυτήν των μικρών διευθετήσεων. Μόνον που οι διευθετήσεις δεν σώζουν πλέον.  Επιπλέον δε, είναι και αποκρουστικές. Και, παρά τις αντίθετες -ενδεχομένως- στοχεύσεις τους, φέρνουν πρόσωπα και πράγματα στα όριά τους.  Τότε σημαίνει η ώρα των αποφάσεων, όσο οδυνηρές κι αν είναι αυτές. Και είναι, γιατί στοιχίζουν ανθρώπους. Μπορεί όμως και να κάνουν την τομή.

Τούτων δοθέντων λοιπόν, η απόφαση της αποχώρησής μας ήταν πλέον υποχρεωτική. Κοινοποιήθηκε αρμοδίως, με το παρακάτω κείμενο – επιστολή των αποχωρούντων. Νομίζω, τα λέει όλα.

«Εδώ και πολύ καιρό βρισκόμαστε σε πλήρη αντίθεση με τις επιλογές της ηγετικής ομάδας της Δημοκρατικής Αριστεράς, οι οποίες υπονομεύουν τα συμφωνημένα από την ίδρυση φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά του κόμματος. Οι πολιτικές επιλογές του κόμματος που συνιδρύσαμε οδήγησαν σταδιακά στην αναίρεση δομικών χαρακτηριστικών του και στην εγκατάλειψη των διακηρυγμένων στόχων του. Το περιβάλλον που διαμόρφωσαν οι επιλογές αυτές είναι απολύτως ασφυκτικό, τόσο για εμάς όσο και για το ίδιο το κόμμα.

Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών απλώς πιστοποίησε το προφανές, που μόνον η ηγεσία αρνείται να δει ή να παραδεχτεί.

Είναι γνωστό ότι τα συνέδρια στην αριστερά γίνονται είτε για να μιλήσουν τα μέλη του κόμματος, είτε για να σιγήσουν· το επερχόμενο —ένα «συνέδριο ηγεσίας και όχι κόμματος»— ανήκει στη δεύτερη κατηγορία. Δηλώσαμε εξ αρχής ότι δεν θα συμπράξουμε σ’ ένα τέτοιο συνέδριο· το εννοούσαμε.

Είναι προφανές ότι δεν μπορούμε να συνεχίσουμε. Εμμένουμε σε όλες τις ιδρυτικές μας διακηρύξεις· τις εννοούσαμε επίσης. Θα συνεχίσουμε να τις υπηρετούμε.

Υποβάλλουμε την παραίτησή μας από την Κεντρική Επιτροπή της Δημοκρατικής Αριστεράς και από το κόμμα.

Δημήτρης Βαρελάς, Νίκος Γαλανόπουλος, Ανδρέας Γιάνναρος, Δημήτρης Δερμιτζάκης, Κατερίνα Επιτροπάκη, Ηλίας Ζαράνης, Γωγώ Κανελλοπούλου, Γρηγόρης Καραγρηγορίου, Μαρία Καραφέρη, Ξένος Κελαϊδίτης, Ελένη Κεχαγιόγλου, Μυρσίνη Λιοναράκη, Σπύρος Λυκούδης, Βασίλης Μανδαράκης, Γιάννης Νικολάου, Άστριντ Ζωή Όκλαντ, Χαρά Παπαϊωάννου, Γιώργος Πιέρρος, Χαΐμ Πολίτης, Φιλιώ Πολυμενάκου, Θοδωρής Τριανταφύλλου, Γιώργος Τσακνιάς, Ντόρα Τσικαρδάνη και Κώστας Χαϊνάς».